ცოტა ხნის წინ მომიწია პენსიაზე გასვლა. გამიხარდა, რომ დამსახურებული დასვენების დრო მქონდა, ჩემს საქმეს ვეწეოდი და დროდადრო ჩემს შვილიშვილთან ვრჩებოდი. ეს ჩემთვის ძალიან კარგი იყო, რადგან ბავშვის გაზრდის ყურება დიდი ბედნიერებაა.
მაგრამ დრო გავიდა, იყო საუბარი იმაზე, რომ რძალი გავუდოდა სამსახურში, მას დეკრეტული შვებულება ჰქომდა. გაუთავებელი მინიშნებები დაიწყო, რომ ბებიას, ანუ მე, ბავშვის გაზრდა მომიწევდა.
ის და ჩემი შვილი სულ ჩიოდნენ, თუ რამდენად ძნელი იყო ძიძის ან საბავშვო ბაღის პოვნა, რამდენი ფული იყო საჭირო ამ ყველაფრისთვის. შეუძლებელი იყო ბავშვების მინდობა არასათანადოდ კარგი ამღზრდელებისთვის, ისინი კი მუშაობდნენ და უბრალოდ დრო არ ჰქონდათ. მე თავი მოვიკატუნე ვითომ არ მესმოდა მინიშნებები.
და ეს ყველაფერი იმიტომ, რომ მე ვიცოდი პასუხისმგებლობის მასშტაბი და დატვირთვა. მე უკვე მინდოდა დრო დამეტოვებინა ჩემთვის და არა ძიძად. მაგრამ ჩემმა რძალმა მაინც გადაწყვიტა სამსახურში წასვლა და მათ დაიწყეს ღიად თხოვნა.
ისინი დარწმუნებულები იყვნენ, რომ ეს მხოლოდ დროებით იყო და ძალიან მალე ისინი როგორმე გადაწყვეტდნენ საკითხს.
ჩემთვის არასასიამოვნო იყო უარის თქმა, რადგან ბებია ვარ. ამიტომ, დავთანხმდი დახმარებას.. ერთი წლის განმავლობაში მე ყოველდღე ვიჯექი ბავშვთან ერთად, რადგან ახალგაზრდა მშობლები დაღლილები და დაკავებულები იყვნენ მთელი დროის განმავლობაში.
მათ არც კი უფიქრიათ, რომ ამან დისკომფორტი შემუქმნა შედეგად, მე უბრალოდ ვერ ვახერხებდი მეცხოვრა საკუთარი თავისთვის. მთელი ჩემი დრო და ძალისხმევა მიმართული იყო შვილიშვილის აღსაზრდელად.
არავინ მიაქცია ყურადღება იმ ფაქტს, რომ მე მაქვს საკუთარი ცხოვრება, ქმარი, მეგობრები, ჰობი. ყველამ აღმიქვა, როგორც პიროვნება, რომელზედაც ყველა პასუხისმგებლობის დაკისრება შეიძლება და მე ამას სიამოვნებად მივიღებ.
მაგრამ არა, ჩემო ძვირფასებო! მე თვითონ გავზარდე ჩემი შვილები და არავის ვთხოვე დახმარება. მაშ, რატომ ვუვლი მე მათ შვილებს?
საბოლოოდ, მათ შვილიშვილი საბავშვო ბაღში მიიყვქნეს მაგრამ ამავე დროს ისინი ელოდებოდნენ მეორე შვილს. მე, რა თქმა უნდა, ბედნიერი ვარ მაგრამ მაშინვე გავაფრთხილე – კატეგორიულად უარს ვამბობ მათი შვილების ძიძობაზე,
მე გადაწყვეტილი მაქვს დავიცვა ჯანსაღი დისტანცია და დავიწყო ჩემი პირადი ცხოვრება, რადგან მე ასევე ვარ ცოცხალი ადამიანი, რომელსაც სჭირდება დასვენება, განვითარება და გართობა.
