– დედა, რატომ არ ვგავარ მამას? – ეშმაკურად შეხედა 5 წლის ჟენიამ დედას. – იქნებ მე მისი შვილი არ ვარ?
ყველა გაჩუმდა. მამამ წვნიანის თასი განზე გასწია და შვილს დააშტერდა, შემდეგ კი ნელა შეათვალიერა ცოლი. ის რატომღაც, გაწითლდა და შვილს შეხედა,აკანკალებული ხმით იკითხა:
-ვინ გითხრა ეს?
– ოჰ, გავიგე, თქვეს რომ მამაჩემს არ ვგავარ..
– შეწყვიტე სისულელეების ლაპარაკი – შეეცადა მამა თავის კონტროლს. – კარგად დააკვირდი, მე და შენ მსგავსი ცხვირი გვაქვს?
– გვაქვს – თავი გააქნია ვაჟმა.
– და თვალები?
– თვალებიც მსგავსია, – ისევ თავი დაუქნია ვაჟმა.
– დავახრჩობ – უცებ თქვა ცოლმა მშვიდად და სიცარიელისკენ გაიხედა.
– ვის? – ქმარმა გაღიმებაც კი სცადა.
“ჯერ არ ვიცი..” დედამ შეხედა შვილს და ჰკითხა: “მაინც ვინ თქვა ეს? მითხარი ახლავე!
– ნუ უყვირი შვილს! – აკანკალებული ხმით უთხრა ცოლს – ეს მისი ბრალი არ არის. თუ ვინმეს ბრალი აქვს, მაშინ. შენ თვითონაც გესმის ვის.
– რა?! – გაცხარდა დედა – როგორ ფიქრობ, რაზე ლაპარაკობ? რამე გეეჭვება?!
– თუ შენი ბრალი არ არის, რატომ ნერვიულობ ასე?
– არ ვნერვიულობ! მაგრამ როდესაც ისინი ჩემს შესახებ უსიამოვნო სიტყვებს ამბობენ …
– შენზე ჯერ არავის არაფერი უთქვამს!
– და ეს შენი მინიშნებებია? და ჭორი. რომელსაც ჩვენი ვაჟი აგროვებს და სახლში შემოაქვს! თუ გეეჭვება მაშინ არ გიყვარვარ! და თუ არ გიყვარვარ …
– იქნებ შენ არ გიყვარვარ?!
– დედა, მამა, რატომ ჩხუბობთ? შვილმა გაკვირვებულმა იკითხა.- ეს ძალიან მარტივია
მშობლები მყისვე გაჩუმდნენ და შვილს დააკვირდნენ. სამზარეულოში კიდევ ერთი პაუზა იყო.
– რა არის მარტივი? ბოლოს დედამ ჰკითხა.
– უბრალოდ. – მხრები აიჩეჩა ვაჟმა. – იმისთვის, რომ მამაჩემს დავემსგავსო, ჩაქუჩი და ხერხი მჭირდება.
– რა ?!
– დღეს ჯგუფში სკამი გავტეხე. თამარა მასწავლებელმა მითხრა : რატომ არ ჰგავხარ მამაშენს? იქნებ მისი შვილი არ ხარ? ის აქ, საბავშვო ბაღში, შეაკეთებდა ხოლმე ყველაფერს, შენ კი ყველაფერს ანგრევ. მამა, ჩაქუჩი და ხერხი მომეცი? სკამი უნდა შევაკეთო …
დედამ მოულოდნელად ტირილი დაიწყო და მამამ სიცილი ატეხა. ვაჟმა შეხედა მშობლებს და ვერ გაიგო რა დაემართა მათ.
