მარიამს კარგად არ ახსოვდა მისი მშობლები. როდესაც დედა წავიდა, მამას არ სურდა პატარა ბავშვის აღზრდა სოფელში ბებიასთან ჩაიყვანა, მან პატარა გოგონა ჭიშკართან დატოვა და გაურკვეველი მიმართულებით წავიდა.
ბებია ზოია ბეღელში იყო და ვერ დაინახა მანქანის მოახლოება, მხოლოდ კარის გაჯახუნების ხმა გაისმა. ბებო სანახავად წავიდა. ჭიშკართან გასულმა პატარა გოგონა დაინახა. შვილიშვილი გალავანთან იდგა გაკვირვებული. ბებია მაშინვე მიხვდა რაც ხდებოდა და შვილიშვილი სახლში შეიყვანა.
საღამოს ბაბუა დაბრუნდა და შვილიშვილი რომ დაინახა, ჰკითხა:
– კახა ჩამოვიდა?
– ჩამოვიდა, მან მარიამი ღობესთან გატოვა და უკან გაბრუნდა. ხალხი მართალია, როდესაც ამბობენ, რომ დედის გარდა შვილი არავის სჭირდება
მოხუცებმა შვილიშვილი შეძლებისდაგვარად აღზარდეს, თავისებურად. მათ ბავშვს ასწავლეს პატივისცემა, ბუნების სიყვარული როგორ უნდა წეყვანა ძროხა საბალახოდ, როგორ გამოეკვება გოჭები და ქათმები. მარიამი სწრაფად გაიზარდა და ბებიისა და ბაბუის კარგი დამხმარე გახდა.
ბებია და ბაბუა ზახარი კარგად უმკვადებოდნენ მარიამის აღზრდას ისე როგორც ამას საკუთარი მშობლები გააკეთებდნენ. მარიამი უკვე მალე ამთავრებდა სკოლას, ერთ საღამოს ბაბუამ საუბარი დაიწყო.
– დაშა უკვე დიდი გოგოა მან წარჩინებით ამთავრებს სკოლას, სადმე კიდევ უნდა ისწავლოს, ჭკვიანია,ბევრს მიაღწევს.
– რატომ სწავლა? მოვა დრო, ჩვენ დავაქორეუნებთ მას და ჩვენთან ახლოს იცხოვრებს.
– არა სწავლის გარეშე არაფერი გამოვა.
„ ეს სიმართლეა”, – დაეთანხმა ბებია
მათ გაიღეს უკანასკნელი თანხები, რაც მათ დასაფლავებისთვის ჰქონდათ გადანახული და შვილიშვილი გაგზავნეს ქალაქში.
მარიამმა ეკონომიკურზე ჩააბარა,რეპეტიტორებთან მომზადების გარეშე. წარჩინებით დაამთავრა უნივერსიტეტი და დაბრუნდა სოფელში, ის ქალაქის აურზაურმა ვერ აცდუნა.
მოხუცები აღფრთოვანდნენ მისი ჩამოსვლით,გაუხარდათ რომ მან არ დაივიწყა ისინი მარტო არ დატოვა და ისევ შინ დაბრუნდა.
მარიამმა გადაწყვიტა სოფლის აღზრდა, მეურნეობით დაკავება. შეიძინეს მიწა,აიღეს კრედიტი, დაიქირავეს ხალხი. მათ ააშენეს კარგი მეურნეობა, იყიდეს ძროხები.
ხალხი ნამდვილად არ იყო საკმარისი, ამიტომ მან გაზეთში განცხადება წარადგინა და თქვა, რომ ხალხი სჭირდება. მან პირობა დადო, რომ კარგად გადაიხდიდა და საცხოვრებლსაც უზრუნველყოფდა. ამ საქმისთვის შეკეთდა რამდენიმე მიტოვებული სახლი.
ბევრი ადამიანი არ გამოჩნდა ვისაც სურდა დასაქმება, მხოლოდ გამოჩნდა ერთი გლეხი.ის ძალიან გაჭირვებული იყო.
ის მივიდა მარიამთან და უთხრა რომ ის მამამისი იყო. -მე არაფერს გთხოვ არც ფულს რადგან მესმის, რომ ბავშვი არ უნდა დამეტოვებინა და ოცდახუთი წლის შემდეგ უბრალოდ არ უნდა მოვსულიყავი და მომეხადა ბოდიში.
მე მხოლოდ შენთან ახლოს ყოფნა და დახმარება მინდა მარტო დავრჩი არავის ვჭირდები. ვოლოდიამ თქვა ეს ყველაფერი, თვითონ კი ტიროდა. აპატია ქალიშვილმა მაგრამ არა მაშინვე, ორიოდე თვის შემდეგ.
მას შემდეგ მამა ქალიშვილის გვერდით ცხოვრობს, ის შეძლებისდაგვარად ეხმარება და ეშინია მხოლოდ ერთი რამის, რომ ისევ მარტო დარჩება და არავის დასჭირდება.
