“ოპერაციიდან 20 დღის შემდეგ ჩემი უმცროსი შვილი მოვიდა სანახავად. წამლები რომ დაინახა, მითხრა, – რაღა დროს შენი წამლებია, ნეტა, შენს ასაკამდე მიმაღწევინაო…”
ალბათ მაინც შვილებისთვის უცხოეთში გადახვეწილ ქალთა სიმბოლოა, შვილებს კი უკვე აღარ სჭირდებათ. რედაქციაში ქალბატონი გვეწვია. 15 წელიწადი ვემსახურე შვილებს უცხოეთიდან, სახლები ავუშენე, მოვუწყვე, შვილები დავაზრდევინე, მათ კი ისე მომიქციეს საქმე, რატომ მეც იმ მოხუცებთან ერთად არ მოვკვდი, ვისაც უცხოეთში ვუვლიდიო, მათქმევინეს.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი აღსარება საქმეს ვერ უშველის, ეგებ იმ დედებმა გაითვალისწინონ, რომლებიც ახლა აპირებენ შვილების ფეხზე დასაყენებლად საზღვარგარეთ სამუშაოდ წასვლასო. ქალმა მხოლოდ ის მთხოვა, – ჩემს ვინაობას ნუ გაამხელთ, ჩემს ბიჭებს თავი მოეჭრებათო.
– მეგონა, თუ უცხოეთში წვა-დაგვით ნაშოვნი ფულით შვილებს ცხოვრებას მოვუწყობდი, დედის მოვალეობას შევასრულებდი. პირიქით მიქნია, – მზამზარეული შემოსავლით შვილები შრომას და ამასთან, სითბოსა და სიყვარულს გადამიჩვევია.
როცა დავქვრივდი, ბიჭები 8 და 9 წლისანი იყვნენ. წვალებით დავზარდე. დაოჯახდნენ და მეტი დასჭირდათ. ფული ვისესხე, უფროსს ოთხოთახიანი ბინა ვუყიდე, უმცროსსაც ის ოთხოთახიანი ბინა დავუტოვე, სადაც ერთად ვცხოვრობდით და ვალის გასასტუმრებლად საბერძნეთში წავედი. ნაცნობმა სამსახური მიშოვა.
ისეთი დავრდომილი მოხუცი იყო, მის დანახვაზე მუხლი მომეკვეთა, – ამას როგორ მოვუარო-მეთქი? ახლა ვფიქრობ, ყველა ის მოხუცი, რომელსაც ვუვლიდი, ჩემზე ბედნიერები იყვნენ, რადგან მათ შვილები აკითხავდნენ და უყვარდათ.
დღედაღამ ძილი არ ვიცოდი, მაგრამ არ ვჩიოდი, მთავარი იყო, რომ შვილებს ვეხმარებოდი. უფროსს ბინის მოსაწყობად 27 000 დოლარი გამოვუგზავნე, უმცროსს – 19 000. შვილიშვილებისთვის გამოგზავნილ ტანსაცმელს ხომ თვლა არ ჰქონდა.
მეგონა მათ სიყვარულს მოვიპოვებდი და თურმე ვშორდებოდი! მეგონა, ფეხზე ვაყენებდი და თურმე ვაქცევდი.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია, ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
