მშობლებისა და შვილების პრობლემა ყოველთვის აქტუალური იქნება. ამიტომ, ამ თემის კამათი შეიძლება დაუსრულებლად გაგრძელდეს. მაგრამ ყველა დამეთანხმება, რომ ეს ძალიან მნიშვნელოვანი თემაა.
მშობლები ხშირად გონზე მოსვლას ვერ ასწრებენ, ისე სწრაფად იზრდებიან ბავშვები. მაგრამ ბავშვისთვის ზოგიერთი რამის მიცემა ან სწავლება ხშირად უკვე გვიანია. ხშირია შემთხვევა როდესაც ბავშვი არ არის მიდრეკილი პატიებისკენ, სულგრძელობისკენ.
რა არის ამის მიზეზი? რას არ აპატიებს ბავშვი მშობლებს, თუნდაც ის გაიზარდოს?
რამდენად მტკივნეულია, როდესაც მშობლები ბავშვს არ აძლევენ ან ვერ აძლევენ ისეთ რამეს, რაც მათ სრულფასოვან წევრებად წარმოაჩენთ მის გარემოცვაში. ახლაც მახსოვს და მესმის, რომ ჩემმა მშობლებმა შესანიშნავად გაართვეს თავი ამ დავალებას, მიუხედავად იმისა, რომ მათ ყოველთვის ძალიან ცოტა ფული ჰქონდათ. მე მოვიყვან მაგალითებს და აღწერს იმას, რაზეც ვსაუბრობ.
მე ვსაუბრობ იმაზე, რომ როდესაც ბავშვის ყველა მეგობარს ჰყავს ველოსიპედი, მაშინ ძალზე მნიშვნელოვანია, რომ თქვენს შვილსაც ჰყავდეს. რადგან მისი არქონა მყისიერად აცლის მეგობრების წრეს.
როდესაც ყველა ბავშვის მეგობარი სოფელში მიდის, ან სადმე დასასვენებლად, შენი შვილი კი სახლში ზის, ესეც მნიშვნელოვნად მოქმედებს მასზე. ყველას უნდა გესმოდეთ, რამდენად სტრესულია ეს ბავშვისთვის.
ჩემს ბავშვობაში ასევე იყო სხვა ისეთი ნივთები, რაც ჩემთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი იყო სამეგობრო წრეში ყოფნისთვის. მახსოვს, ეს იყო ველოსიპედი, ტელევიზორი, სხვადასხვა სახის სათამაშოები.
უნდა გესმოდეთ, რომ ბავშვს ნამდვილად შეუძლია დაკარგოს მეგობრები, თუ მას არ ექნება ისეთი ნივთები, რომელიც მის სამეგობროში ყველას აქვს. მე ვიცი ასეთი მაგალითები, დარწმუნებული ვარ, რომ ამ ნივთების არქონამ გარკვეული ზეგავლენა მოახდინა ბავშვის ხასიათზე.
მათთვის რთულია გაიგონ და გაიაზრონ რატომ აქვთ სხვა ბავშვებს „ისინი“ და რატომ არ აქვთ მათ. ისინი მარტივად ვერ გაიგებენ რატომ არ შეიძლება ჰქონდეთ მათ მშობლებს ამის საშუალება და რატომ აქვთ სხვის მშობლებს.
გარდა ამისა, ბავშვები მშობლებს „არ პატიობენ“ ზედმეტ კონტროლს. მათ შეუძლიათ „გაპატიონ“, თუ აიძულებთ მათ მაგალითად, ფორტეპიანოზე სიარულს. ისინი ასევე „გაპატიებენ“ თუ ხშირად არ გაუშვებდით სასეირნოდ.
მაგრამ ვერ გაპატიებენ მუდმივ და ძალიან მკაცრ კონტროლს. ალბათ მიხვდებით, რომ პატიება პირობითი ცნებაა, თუმცა ეს ფაქტები და ძალიან მკაცრი კონტროლი ბავშვის ხასიათზე მნიშვნელოვნად აისახება.
ყველა ბავშვი დადის, აკეთებს იმას, რაც მათ სურს, რა თქმა უნდა ნორმის ფარგლებში და თქვენ ბავშვს არ აქვთ ამის ფუფუნება, ეს მოქმედებს მასზე.
ვფიქრობ, რომ მშობლებმა ბავშვს უფლება უნდა მისცენ დაუშვან შეცდომები. გარკვეულ სიტუაციებში მათ თავად გააკეთონ ის, რაც სურთ, რათა მათ სწრაფად მიაღწიოს იმას, რისი გაკეთებაც ღირს.
თქვენ რას ფიქრობთ ამის შესახებ? აუცილებლად გააზიარეთ პოსტი და გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
