გამარჯობა! ამ წერილს 17 წლის გოგო გწერთ. ჩემმა მშობლებმა დიდი შეცდომა დაუშვეს, როცა ბებიას, მამის დედას, დათანხმდნენ, რომ სახლი გაეყიდა და საცხოვრებლად ჩვენთან გადმოსულიყო.
ბებია სოფელში ცხოვრობდა. მამას სულ საყვედურობდა, ერთადერთი ბიჭი მყავხარ (ქალიშვილიც ჰყავს), მაგრამ ყურადღებას არ მაქცევ, შენი იმედი ტყუილად მქონდაო. პაპა რაც გარდაიცვალა, ყოველდღე ურეკავდა და ეუბნებოდა, რომ ცუდად იყო, მამაჩემი კი არ პატრონობდა.
მამამ უთხრა, სოფლის სახლი გავყიდოთ და აქეთ წამოდი საცხოვრებლადო. მართლაც დათანხმდა და გაყიდა. ჩვენც გავყიდეთ სახლი, პაპის დატოვებული მიწებიც და უფრო დიდი ბინა ვიყიდეთ. ბებიას ცალკე ოთახი მოვუწყვეთ. დედამ ყველანაირი კომფორტი შეუქმნა. სულ ახალი ავეჯი, ნივთები უყიდა, რომ თავი კარგად ეგრძნო.
ბებია ყოველდღე გვაყვედრის, რომ ჩვენ გამო სოფლის სახლი გაყიდა. სულ იქაურობას მისტირის. ვუთხარი, თუ ასე გიყვარდა, იქიდან რატომ მოდიოდი-მეთქი და ისეთი ამბავი ატეხა, ორჯერ დაგვჭირდა სასწრაფოს გამოძახება. მას შემდეგ არ მელაპარაკება, მამაჩემს ეუბნება, ენაგატლეკილი შვილი გყავს, შენს ცოლს ჰგავსო. არადა დედაჩემი საერთოდ არ იღებს ხმას, ძალიან მშვიდი ადამიანია.
მშვენივრად ვცხოვრობდით, სანამ ბებიაჩემი ჩამოვიდოდა. იმას კი არ ვამბობ, ჩვენთან რატომ ცხოვრობს-მეთქი, უბრალოდ ხმაური და დაძაბულობა შემოიტანა სახლში. ერთი ოთახით მეტი გვექნებოდა თუ ნაკლები, ჩემთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა. მთავარი იყო, რომ წყნარად ვცხოვრობდით, ახლა სახლში ყველანი დაძაბულები ვართ. მამაც შეიცვალა, ჩვენ მიმართ სხვანაირი გახდა. დედაჩემს არასდროს უყვიროდა, ახლა კი ზოგჯერ აგინებს კიდეც.
არ მეგონა, ბებია ასე თუ აგვირევდა ცხოვრებას. უკვე იმისიც მეშინია, ჩემს მშობლებს ოჯახი არ დაუნგრიოს. ისეთი ქალია, ამაზეც სიამოვნებით წავა და ძალიან ბედნიერი იქნება, შვილი მხოლოდ მის “განკარგულებაში” თუ ეყოლება. ცუდია, ამას რომ ვამბობ, მაგრამ ბებიასთან ცხოვრება აღარ მინდა!
წყარო: sarkenews.ge
