ჩემი სტატიის სათაური ბევრისთვის შეიძლება არარეალური იყოს, მაგრამ ასე იყო. დასაწყისისთვის, ჩემი ორსულობა დიდი ხნის ნანატრი იყო, ჩვენ დიდი ხნის განმავლობაში ვცდილობდით ბავშვის ყოლას და როგორც იქნა ეს დღეც დადგა.
მშობიარობის თარიღი დანამდვილებით არავინ მითხრა, თარიღებში სხვაობა სხვადასხვა ექიმებთან 3 კვირაზე მეტი იყო.
მე ერთი სამშობიარო ავირჩიე სადაც გავაჩენდი ბავშვს, რომელიც დაახლოებით 30 წუთის სავალზე იყო. არ მინდოდა საავადმყოფოში მარტო წასვლა, ამიტომ ქმარს ვთხოვე, ბოლო თვის განმავლობაში არ დაელია. მას ეს იდეა არ მოიწონა, რადგან მოვალეობად მიიჩნევდა პარასკევს ორიოდე ლიტრი ლუდის დალევას.
ის 3 კვირის განმავლობაში არ სვამდა და დადიოდა უკმაყოფილო, მაგრამ შემდეგ (მეოთხე) პარასკევს მან ლუდი მოიტანა და თქვა:
– საკმარისი! სპეციალურად არ ამბობ დაბადების თარიღს, რომ არ დავლიო. მე დავჯდები და დავლევ, – ამ სიტყვების შემდეგ ქმარმა ლუდის ქილა გახსნა და სიამოვნება დაიწყო.
მას არ სურდა ჩემი აღშფოთების გაგონება, ამიტომ დასაძინებლა წავედი. დერეფანში მოულოდნელად მუცლის ქვედა ნაწილში მწვავე ტკივილი ვიგრძენი, ტკივილმა იმატა და ამ ყველაფრთან ერთად დამეწყო ზურგის ტკივილიც. მე ვყვუროდი “დახმარება, მეწყება..”
მაგრამ ჩემმა ქმარმა რეაგირება არ მოახდინა ჩემს სიტყვებზე. ვინაიდან პირველ შვილს ველოდებიდი მოულოდნელობისგან პანიკა დამეწყო. როდესაც ტკივილი ოდნავ განიმუხტა, განრისხებულმა დავიწყე საავადმყოფოსთვის დოკუმენტების შეგროვება.
დავიყვირე: ” რატომ ზიხარ?!“ ჩემმა მეუღლემ თავი მოაბრუნა ჩემი მიმართულებით და მითხრა: ” თქვენ ქალები ყველაფრისთვის მზად ხართ,ოღონდ კაცმა არ დალიოს“ საპასუხოდ ვერაფერი ვუთხარი იმდენად გაოგნებული ვიყავი.
საწოლზე დავწექი და ვიგრძენი რომ რაც შეიძლება მალე უნდა მოხვედრილიყავი საავადმყოფოში.ტკივილისგან ვყვიროდი და დარეკვას ვცდილობდი საავადმყოფოში. ჩემმა ქმარმა თქვა, რომ ხელს უშლიდა მას ჩემი სპექტაკლი დაასრულა ლუდის სმა და ლეპტოპით ხელში დატოვა ბინა.გრიშას სტუდენტობის დროსან ვიცნობდი, შემდეგ კი დავქორწინდით, ის ჩემი პირველი და ერთადერთი სიყვარული იყო.
დავიწყეთ შეხვედრა – ის ფიზიკის სტუდენტი იყო მე ფილოლოგი. ის ძალიან სათუთად და რომანტიკულად მექცეოდა, რაც მომწონდა უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ დავქორწინდით და ერთი წლის შემდეგ დაიბადა ჩვენი შვილი – როგორც ეს საბჭოთა კავშირის ტრადიციების მიხედვით ხდებოდა. 3 წლის შემდეგ, ჩვენი ქალიშვილი დაიბადა, გრიშა კი ძალიან შეიცვალა.
მანამდე ცოტა ხნით ადრე მან შეიცვალა სამსახური და ჩვენ გადავედით საცხოვრებლად სხვაგან. მე მეგონა, რომ დეპრესიაში ჩავარდა მისი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ცვლილებების გამო – მან შეწყვიტა დახმარება ბავშვების აღზრდაში და სახლის საქმეებში, ხშირად რჩებოდა სხვაგან და სვამდა. მას ადრეც ჰქონდა ცუდი პერიოდები მაგრამ არც ისე დიდხანს გრძელდებოდა.
– შენი საქმეა შვილებთან სახლში დარჩენა და ნაგვის თავად გატანა, – დახმარების გაწევის ყველა თხოვნაზე უარს მეუბნებოდა.
ექვსი თვის განმავლობაში პრაქტიკულად არ ვსაუბრობდით – გრიშა ან გაბრაზებული და აგრესიული იყო, ან მთვრალი. და უფრო ხშირად – ორივე. ის ღამით მოვიდა სახლში – სად იყო და ვისთან ერთად – მე უკვე შევწყვიტე ამის კითხვა.
– მეზიზღებოდა, განაწყენებული ვიყავი და აუტანლად მიჭირდა მასთან ყოფნა. მაგრამ ვცდილობდი უფრო ხშირად გამხსენებიდა ძველი გრიშა და იმედი მქონდა, რომ იგი დაბრუნდებოდა, მაგრამ ეს ასე არ იყო!
წვნიანს ვამზადებდი, ჩემი შვილი კონსტრუქტორს აწყობდა, პატარას ეძინა, როდესაც გრიშა სახლში მოვიდა.
– როგორ მომბეზრდა! თქვენ, ეს ხუჭუჭა ბავშვები, – იყვირა გრიშამ და კარადა ნატეხებად აქცია. – მე ერთი მყავს და ცხოვრება შენზე ბევრად საინტერესოა.
ყვიროდა,ყველაფერს ამტვრევდა ბავშვები ავიყვანე და ქუჩაში გავიქეცი. პირველი, რაც მე გავაკეთე, მისი მშობლებთან დარეკვა იყო. „ახლავე პოლიციაში დარეკე- მითხრა დედამთილმა, – ახლავე მოვალთ მართლაც, ისინი უფრო სწრაფად მოვიდნენ ვიდრე პოლიციელები. მათ გრიშა წაიყვანეს. ამის შემდეგ ბევრი საინტერესო რამ ვისწავლე.
ალბათ ყველაზე გასაკვირი, რისი სწავლაც შეიძლება ადამიანის შესახებ, რომელთანაც დაახლოებით 10 წელი გაატარე არის ის, რომ მას აქვს ბიპოლარული აშლილობა, რომელსაც ექიმები ადასტურებენ და, საერთოდ, ბავშვობიდამვე ჰქონია ფსიქოლოგიური პრობლემები.
უბრალოდ, მშობლებმა და ის ფრთხილად დალავდნენ მთელი ამ წლების განმავლობაში ამ ამბავს. ქმარი თურმე მკურნალობდა კერძო კლინიკებში, მაგრამ როგორ შეიძლება ამდენი წელი მეცხოვრა ადამიანთან და ვერ შემემჩნია ეს? არც მაშინ მესმოდა და არც ახლა მესმის.მას საყვარელიც ჰყოლია, რის შესახებაც არ ვიცოდი დაზუსტებით, თუმცა ვვეჭვობდი.
სამსახური ვიპოვე, ბინა ვიქირავე. გამიმართლა, რომ ბავშვები ბაღში მიიღეს, ვიპოვნე ძალა, რათა ცხოვრება გამეგრძელებინა.
ჩემი ქმარი მკურნალობდა საავადმყოფოში, მე მასთან შერიგების არანაირი სურვილი აღარ მქონდა, მკურნალობის შემდეგ ის კვლავ დაქორწინდა მის საყვარელზე, მისი მშობლები კი დღემდე მე მადანაშაულებენ და ამბობენ რომ, მათი შვილი რთულ დროს დავტოვე მარტო.
ვერ ვახერხებდი ჩემს ექიმთან დარეკვას აბონენტი არ იყო ხელმისაწვდომი, ტაქსი გამოვიძახე (რადგან სასწრაფო დახმარება მხოლოდ უახლოეს სამშობიაროში მიმიყვანდა) საავადმყოფოში მისვლის შემდეგ, ქალიშვილი 1.5 საათში შემეძინა.
გადავწყვიტე ქმრისთვის არაფერი მეთქვა,მან დილით დამირეკა, როდესაც ნახა რომ სახლში არ ვიყავი. ის დიდხანს იხდიდა ბოდიშებს, იმის გამო რომ მაშინვე არ დამიჯერა. ვერაფრით ვაპატიე მას ეს საქციელი, დღეს მე და ჩემი ქალიშვილი მარტო ვცხოვრობთ და მე მარტოხელა დედა ვარ.
