როდესაც ჩვენი ბავშვი დაიბადა, მან თქვა, რომ ის არ აპირებს ჩვენთან ცხოვრებას. ბავშვი საავადმყოფოდან მარტო წამოვიყვანე. რამდენიმე წელი გავიდა..
ეს დიდი ამბავია.. მაგრამ მე გადავწყვიტე მომეყოლა..
ჩემი ბავშვი ნაადრევად დაიბადა. გოგონას წონა 3300 გ, სიმაღლე 50 სმ იყო. და ის ნორმალური ჯანმრთელი ბავშვი იქნებოდა, რომ არა მრავალი გარემოება.
მოკლედ ვიტყვი: მშობიარობა ძალზე რთული იყო, ჩვენი რეგიონალური შტაბის თანამშრომლებმა ვერ გაართვეს თავი. საშვილოსნოს ყელი დიდხანს არ გახსნილა, სტიმულაციამ არ მიშველა, 5 გახსნილ თითზე ვიმშობიარე.
ბავშვი საშინელი ჰიპოქსიით დაიბადა. შედეგად – ჰიდროციფი, პნევმონია.. ცერებრალური დამბლა..
ეს საშინელი დიაგნოზი განაჩენს ჰგავდა. ჯერ იყო რეანიმაცია. ჩემი ბავშვი ხელოვნური სუნთქვის აპარატის დახმარებით სუნთქავდა. მე ვტიროდი. ექიმებმა თქვეს: დანებდი, რაში გჭირდება.. ის მცენარესავითაა.. შენ კიდევ შეძლებ ბავშვის გაჩენას.
როდესაც ჩემმა ქმარმა შეიტყო ამის შესახებ, დიდხანს დუმდა, ერთ წერტილს უყურებდა.. შემდეგ კი მოულოდნელად თქვა: ”ექიმები მართლები არიან. ჯობია, მასზე უარი ვთქვათ. ” შემდეგ მან ხელი მომკიდა და ამოიოხრა, თითქოს პასუხისმგებლობის ტვირთი გადააგდო.
მაგრამ მე ჩუმად ვიყავი, ძლიერი გულმკერდის ტკივილის გამო ხმას ვერ ვიღებდი. შეიტყო, რომ ქალიშვილის დატოვებას არ ვაპირებ, ჩემმა ქმარმა აღიარა, რომ მას ასე ცხოვრება არ შეეძლო.
და დამშორდა. დიახ, ბავშვი მარტო წავიყვანე. არ მქონდა პირობები ავადმყოფი ბავშვის აღსაზრდელად. ქალიშვილს ბარბაზე დავარქვი.. ყოველდღე ვესაუბრებიდი მას და მეჩვენებოდა, რომ ესმოდა ჩემი, თვალების აციმციმებდა. მხოლოდ ეს იყო რისი გაკეთებაც შემეძლო. უფასო მედიკამენტი თითქმის უძლური იყო.
ვცდილობდი დახმარებისათვის დავკავშირებოდი მეუღლეს, მაგრამ ის დაჟინებით ერიდებოდა ჩემთან საუბარს. მივხვდი, რომ საერთოდ ვერაფერს შეცვლიდა. ბავშვის დათმობა და უარის თქმა სიკვდილის ტოლფასია. ჯობდა მოვმკვდარიყავი.. წინა კარი გავაღე რომ ხალხი შემოსულიყო, ფანჯრის რაფაზე ავედი. ამ დროს ჩემმა გოგონამ პირველად იყვირა. მას სურდა ჭამა.
თქვენ წარმოდგენა არ გაქვთ, რა გრძნობები განვიცადე ორი წამში. მივაჯახუნე ფანჯარა და ამაზე აღარ მიფიქრია. ბავშვუ ხელში ავიყვანე და დავპირდი, რომ არასდროს მივატოვებ მას. თავი გავაქნიე და ხალხისთვის დახმარების სათხოვნელად წავედი. მაშინ ინტერნეტი არც ისე გავრცელებული იყო და არც სოციალური ქსელები იყო. განცხადება დავწერე და ქუჩაში ჩამოვკიდე.
ხალხი მოდიოდა ჩემთან და რაღაცეები მოჰქონდათ: საკვები, ფული, ტანსაცმელი. შესაძლებელი გახდა ცხოვრება და მშვიდად დავიწყეთ მკურნალობა. გარკვეული დროის შემდეგ ჩვენს ცხოვრებაში ადამიანი გამოჩნდა. როგორც ახლა მახსოვს, ის მოვიდა და მოუტანა უზარმაზარი თოჯინა და ორასი ლარი (იმ მომენტისთვის, არც ისე ბევრი, მაგრამ არც ისე ცოტა).
მან ისაუბრა იმაზე, რომ ყოველთვის ოცნებობდა ბავშვის ყოლაზე, მაგრამ ეს მას და მის მეუღლეს არ გამოსდიოდათ. მან იგი არაადეკვატურობაში დაადანაშაულა და წავიდა. ის ჩვენთან მოვიდა და ისეთი მოწიწებით შეხედა ჩემს გოგონას.მან უფრო ხშირად დაიწყო ჩვენთან სიარული ის ყოველთვის საჩუქრებით მოდიოდა, მალე ერთმანეთი შეგვიყვარდა და ერთად დავიწყეთ ცხოვრება.
ის მუშაობდა, მე კი ჩვენს ქალიშვილზე ვზრუნავდი. ის ყოველთვის ყურადღებას ამახვილებდა იმაზე, რომ ბარბარე ზუსტად “ჩვენი” ქალიშვილია.
მე კი მოვახერხე გერმანიაში წასვლა, საქართველოს სხვადასხვა ქალაქების მონახულება.
ბარბარეს ძალიან ხანგრძლივი და სერიოზული რეაბილიტაცია ჩაუტარდა. მაგრამ ჩვენ ყველაფერი გადავლახეთ. ის ახლა 25 წლისაა, მისი ძმა გიორგი კი 20 წლის. ჩვენ ყველაზე ბედნიერი ოჯახი ვართ. ბარბარეს ძალიან უყვარს მამა და პირველ თოჯინას ინახავს. ბარბარე ასევე სპორტის ოსტატია ცურვაში.
სასწაული? არა, რწმენა, სიყვარული, მოთმინება..
ეს გრძელი და საკმაოდ მძიმე ისტორიაა, მაგრამ მე გადავწყვიტე მომეყოლა.. რადგან ახლა უამრავი დედაა მსგავს სიტუაციაში. გჯეროდეთ რომ ყველაფერი კარგად იქნება და ამ ურთულეს პერიოდს გაუმკლავდებით.
ბარბარე სრულად ვერ გამოჯანმრთელდა, მაგრამ ამან ხელი არ შეუშალა მას, რომ თავი დაემკვიდრებინა ცხოვრებაში. გჯეროდეთ თქვენი შვილების. ჯჯეროდეთ საკუთარი თავის. სიყვარული დააფასე. და ყველაფერი გამოვა!
გთხოვთ გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი..
