ისინი პატარა ქალაქში ცხოვრობდნენ, როგორ წესია, როივე მუშაობდა. მოგვიანებით მოხდა სასწაული და ცოლი დაორსულდა. ექოსკოპიაზე აღმოჩნდა, რომ ისინი სამ ბავშვს ელოდებოდნენ, თუმცა მათ არ ჰქონდათ საშუალება კომპენტეტური ექიმიებისათვის და ნორმალური საავადმყოფოსთვის.
მარინას, მეშვიდე თვეში დაეწყო ორსულობა. იგი სამედიცინო დახმარების მანქანამ გადაიყვანა საავადმყოფოში. მას სამი ჩვილი შეეძინა. მარინა ძალიან ბედნიერი იყო, თუმცა ქმარი არ იზიარებდა ბედნიერებას.
მშობიარობიდან რამოდენიმე დღის შემდეგ, ქმარმა მარინა და ბავშვები სახლში მიიყვანა და თვითონ მაღაზიაში გავიდა ბავშვების საფენეზე, თუმცა არ დაბრუნდა. მარინამ ძალიან განიცადა ქმრის წასვლა. არინას მუდიმვად ეხმარებოდნენ დედა და და.
მოგვიანებით, მას გრაფიკის შესაბამისი სამსახური ნახა. ის შვილებთან ერთად მშვიდად ცხოვრობდა. როდესაც ტყუპებს 4 წელი შეუსრულდათ, მარინა სხვა ქალაქში გადავიდა. გოგონამ სამსახურში თავი გამოიჩინდა და ხელმძღვანელი გახდა.
იქ მისმა საწარმომ სახლი მისცა, შემდეგ ძიძა აიყვანა და ცხოვრება ჩვეულებრივად გააგრძელა.
ერთ დღეს, ერთ-ერთი ბიზნეს ცენტრის ლიფტში ჩასვლისას იგი შეეჯახა თავის მეუღლეს. მან შეამჩნია, რომ მისი ცოლი შეიცვალა, გაცილებით ლამაზი, გამხდარი და მოვლილი იყო.
ისინი კვლავ შეხვდნენ კომპანიის პრეზენტაციაზე, სადაც მარინა წარდგენილი იყო, როგორც პროექტის მენეჯერი, ხოლო მისი მეუღლე – კომპანიის წარმომადგენლის თანაშემწე იყო.
რამდენიმე დღის შემდეგ, ქმარმა იპოვა თავისი მეუღლე და პატიება სთხოვა. აღნიშნა, რომ შეშინებული იყო.
მოსმენის შემდეგ მარინამ უთხრა:
„შენ ახლა ორი წუთით დადექი მუხლის ჩუქებზე, მე კი მთელი ორი წლის მანძილზე ვიდექი ასე უფროსის წინაშე და თავს ვიმცირებდი, რათა მას ჩემთვის შვებულება მოეცა ბავშვების გამო. დღე და ღამე ვმუშაობდი მათი საზრდოს გულისთვის.
დღეს, როგორც იქნა შევძელი ახალი ცხოვრების დაწყება, მაგრამ სამწუხაროდ, აქ შენი ადგილი აღარ არის. ბავშვები გაიზრდებიან და თავად გადაწყვეტენ შენთან ურთიერთობას, თუმცა ჩემგან მხარდაჭერას ნუ ელი.“
ქმარმა სწორედ ამ მომენტში გააცნობიერა, თუ რა დაკარგა ცხოვრებაში, მაგრამ უკვე გვიანი იყო.
