ნანა აკობიძემ უკრაინელი ჟურნალისტის სერგეი ბობროვნიკოვის წერილი თარგმნა და სოციალურ ქსელში აქვეყნებს:
„ქალი, რომელიც ოდესღაც მიყვარდა, სნაიპერი გახდა. „ის ყოველთვის მომაკვდინებლად ლამაზი იყო“ – ვფიქრობ ჩემთვის.“ ამაზე სევდიანი ფრაზა ბევრი არ წამიკითხავს ომიდან და ომის შესახებ.
მისი ავტორი სერგეი ბობროვნიკოვია – უკრაინელი ჟურნალისტი და მწერალი, რომელიც უკრაინაში ქართულ ოცეულთან ერთად იბრძვის და ყოველი ბრძოლის წინ ასე ლოცულობს:
„უფალო, შენ მე საუკეთესოდ მიცნობ, შენი გზები კი ჩემთვის შეუცნობელია. მომეცი ძალა, გავაკეთო ის, რისი გაკეთებაც ახლა მიწევს.“
ეს ის ალექსეია, რომლის გვერდითაც გუშინ ირპენისთვის ბრძოლაში დაიღუპნენ ქართველი მეომრები გია ბერიაშვილი და დათო რატიანი. ქართულმა მედიამ გაავრცელა ალექსეის გამოსამშვიდობებელი წერილი, რომელშიც ამბობს, რომ დათო რატიანისგან სიცოცხლითაა დავალებული.
უკრაინელი ჟურნალისტი ბოლო რამდენიმე წელია, თბილისში ცხოვრობს. მის ტექსტებში (ის ასევე მოკლე მოთხრობების მწერალია) საქართველოს და ქართველ ხალხს დიდი ადგილი უჭირავს. ახლა უკვე – მის საბრძოლო ტექსტებშიც.
ეს ალექსეის სამი დღის წინანდელი ჩანაწერია (ინგლისურ ენაზე), რომელიც, ვფიქრობ, ომის პოეზიაა – ჟანრი, რომელიც თავისი ნებით არ აურჩევია, უბრალოდ, აკეთებს იმას, რისი გაკეთებაც ახლა უწევს.
კიევის ღამეები დაგრძელდნენ – ისინიც იბრძვიან ბუნების კანონების და გაზაფხულს წინააღმდეგ.
ჩემი მაღვიძარა ახლოში ჩამოვარდნილი ბომბია. ადგილი, სადაც ვართ, ყველაზე ახლობელმაც არ უნდა იცოდეს.
მიზანში ამოღება ასე ხდება – გაცემულ ინფორმაციაზე სწორებით. ეშმაკმა დალახვროს – ახლავე გავთიშავ ყველაფერს.
უკანასკნელი ამბები მაინც წამეკითხა. ჩვენ ვართ დაქირავებული მკვლელები – ასე გვიწოდებენ პუტინისტები. ამ დროს – მე პირადად ამ ომში ფულიც დავკარგე.
პუტინმა დაიფიცა, რომ ამოგვწყვეტს ჩვენ – უცხო ქვეყნის ლეგიონს.
სათითაოდ.
„ჩვენ ვიცით, სადაც ხართ“ – სწორედ იმ ღამეს აცხადებდა მისი გენერალი. ამიტომ ყოველი აფეთქება – ეს პერსონალური მისალმებაა ერთმანეთთან. ჩემს ოცეულში ესტონელი იბრძვის, 50+. ერთიც – ვაშინგტონელი ქრისტიანი და სამი მუსლიმი. ასევე ქართველი, რომელმაც თავისი ქალაქის ძველ უბანში აწყობილი სასტუმრო ბიზნესი დატოვა ჩემი ქვეყნის ომში საომრად.
“წარმოგიდგენია?“ – ვეუბნები მეორე ქართველს, მეტყვიამფქვევეს. ვიცი, რომ სულელური შეკითხვაა – მასაც ჩემსავით ტანგაუხდელად სძინავს. „ადგილი უნდა შევიცვალოთ“ – მეთანხმება. მე ქართული ოცეულის დაზვერვის საერთაშორისო ლეგიონის წევრი ვარ.
ჟურნალისტი ვარ, ყოველ შემთხვევაში ვიყავი. ბუნებრივი კარიერული ნახტომია – რატომაც არა. ქალი, რომელიც ოდესღაც მიყვარდა, სნაიპერი გახდა. „ის ყოველთვის მომაკვდინებლად ლამაზი იყო“ – ვფიქრობ ჩემთვის.
„ჩემს უნახავად არ წახვიდე!“ – მიგდებს ფრაზას დაშიფრულ ჩატში. თავს ჩუმად ვუქნევ. ვიძინებ იარაღთან ერთად, კამუფლიაჟში. მეორე აფეთქება უფრო ახლოსაა.
“ფეხსაცმელი მაინც…“ – ვფიქრობ ჩემთვის და ტელეფონს ვთიშავ. წვალებით ვიხსნი თასმებს და ფეხზე ვიხდი. ვყარვარ – ოფლის, სველი წინდების და სოკოს სუნად. რასაც ვერ იტანენ ქალები.
რა მნიშვნელობა აქვს, ომში იქნები თუ არა- საბოლოოდ მაინც ქალი მოგიღებს ბოლოს. და შენი წინდების სუნი.
რომელი ჭურვი შეედრება…“
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია, ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში…
