ქმარმა ანდერძად დამიბარა, ეს სახლი ჩვენი ნაწვალებია და, სანამ ცოცხალი ხარ, არავის მისცეო. მაშინ პირობა მივეცი, მაგრამ მისი სიკვდილის შემდეგ დავარღვიე. ახლა რომ ამ დღეში ვარ და სიკვდილს ვნატრობ, ჩემი ქმრის სულის ღალატის საფასურია.
რაიონში კი ვცხოვრობდი, მაგრამ ძვირფასი სახლი მქონდა, კარგად ნაშენები, კარგად გარემონტებული, ავეჯიც საუკეთესო მედგა. ჩემი ვაჟი თბილისში დასახლდა.
ერთ დღესაც შვილმა დამირეკა, ჩვენი ბინის გვერდით ერთოთახიანი ბინა იყიდება, ეგ სახლი გავყიდოთ და ეს ვიყიდოთ, კარგი შანსია. ასაკში შედიხარ, ყურადღება დაგჭირდება და ჩვენ გვერდით იქნებიო. ისიც მითხრა, სანამ ცოცხალი იქნები, ჩვენს ბინებს არ შევაერთებ, შენს ნებაზე იქნები ცალკე და რაც გინდა, იმას გააკეთებო.
ჩემი სახლი არ მეთმობოდა, მაგრამ შვილის და შვილიშვილების გვერდით ცხოვრებამ იმდენად მომხიბლა, დავთანხმდი. ჩემი დაც თბილისში ცხოვრობს და ესეც ერთ-ერთი ფაქტორი იყო, რომ შვილის ნებას დავყოლოდი.
რეალობა ძალიან მწარე აღმოჩნდა. თურმე ჩემმა შვილმა ის ბინა კი არ იყიდა, იგირავა და ნაგირავებში შემიყვანა. ამის შესახებ მაშინ გავიგე, როცა პატრონმა ფული დაუბრუნა და ბინის დაცლა სთხოვა.
შვილს პასუხი მოვთხოვე, იმხელა სახლის ფული სად წაიღე-მეთქი, მან კი დარჩენილი თანხა ფეხებში მომაყარა, აიღეო. ის გირაოს კაპიკები რაღაში მჭირდებოდა, იმ თანხით რაიონში პატარა ბინასაც ვერ ვიყიდდი. სხვა რა გზა მქონდა, მათ ოროთახიან ბინაში შევიყუჟე. სადარბაზოს სათავსო პატარა ოთახად აქვთ გადაკეთებული და საწოლი იქ გამიშალეს. რძალს ერთი მადლობაც არ უთქვამს, პირიქით, აქეთ შემომიტია, იმ სახლიდან წილი ჩემს ქმარსაც ეკუთვნოდა, დარჩენილი თანხა შეგიძლია გამოიყენოო.
მომატყუეს და ერთ პატარა ოთახში შემაგდეს. დასაც ვერ ვიღებ სტუმრად, რადგან ჩემს ოთახში ორი ადამიანი ვერ გაიმართება, დანარჩენ ოთახებში არ შევდივარ. შვილიშვილებს ყველა კუთხე ათვისებული აქვთ და არ სიამოვნებთ, როცა მყუდროებას ვურღვევ. ძალიან ვნანობ, რომ შვილს დავუჯერე და ჩემი ბუდე მოვიშალე.
Discussion about this post